Cadernos de Viaxe (e IV)

Ben, como vedes, o da viaxe ía quedando algo colgado, así que aproveito para meter hoxe (que realmente non hai moito máis interesante que meter) o último episodio, o do sábado pola tarde-noite, que persoalmente a min foi o que máis me gustou. A ver que opinades vós...

Como lembraredes (se non o lembrades mirade máis abaixo, que tampouco é tanto traballo...) deixamos a historia á hora de comer o sábado, tirados ao sol coma os lagartos á beira do balneario de Lobios, algúns cos pés metidos na auga morniña que alí había, e outros mirando de que ninguén fixera algunha burrada, cousa que nunca é posible... De feito, nesas andabamos cando un can se puxo a zanfonear por alí e, sen que nin sequera o Iker Jiménez teña explicación de como, unha espabilada quixo pecharlle a porta para que non entrara. Demostrando que esa persoa rompe todo o que toca, a porta quedou desguazada, polo que tivo que ir esa mestura de MacGiver e presentador de Bricomanía ao que chamades profe a arreglala. Pois empezábache ben a tarde, si...

Despois de tomar un café e algún xeado, subimos ao bus para intentar non romper nada máis, e co bandullo considerablemente satisfeito coa empanada, bocata de xamón e mazá que nos proporcionaran no albergue.

Dirixímonos a Portela do Homem / Portela do Home (en función de por que lado a mires...), tradicional fronteira pola que entraban masivamente os contrabandistas, e non me extraña, porque vaia camiñiños...

Nada máis atravesala, puidemos aprezar que, aínda que non nos guste, hai cousas nas que os portugueses nos levan bastantes anos luz, e pasamos de transitar por un camiño no medio do monte a circular por unha senda de paso restrinxido (o que posteriormente nos ocasionou algún problema) polo corazón dun precioso parque natural, que vén sendo o mesmo que un camiño no medio do monte, pero infinitamente mellor coidado. Nalgún punto deste pequeno itinerario foi cando, non sei se afortunadamente ou non, as expedicionarias coñeceron a canción de María da Fonte e eu da dificultade dalgunha xente para aprender as letras das cancións...

Pasando por varias vilas turísticas portuguesas (non esquezamos que o parque natural Peneda-Gerês, ao contrario que a parte galega, o Xurés, é un importante destino turístico) e por unha estrada que sae no WRC 2006, para que vos fagades unha idea de como é, chegamos ao noso destino, un punto de partida da Vía XVIII, tamén coñecida como Vía Nova Romana, e aos xa daquela famosos 10 km que tiñamos que percorrer a pata.

Collemos o imprescindible (incluídos os chuvasqueiros) e comezamos a marcha. Para empezar, e cando caeron catro insignificantes pingas, xa nos demos conta de que a alguén lle faltaba o chuvasqueiro. Pois ala! Alá ían os cinco chuvasqueiros azuis "made in Moncho" e máis o meu vermello do CTG, e a que non sabedes quen tivo que pringar sen el para que as súas alumnas non se mollaran? Premio! O de sempre...

Outra cousa que aprendín nesta viaxe é que o alumnado de 3º é lentísimo. Aos cinco minutos os primeiros xa nos levaban cousa de 1 km, máis ou menos. O camiño non tiña nada que ver coa idea que se ten comunmente dunha calzada romana, coas súas pedras e tal. Simplemente era unha pista de monte pola que ao berro de Coche! nos tiñamos que meter na lama para evitar os atropelos, motivo de que as urbanitas maiores do reino, que tiñan pensado non manchar os seus atuendos, se queixasen, obviamente pq aínda non sabían o que lles esperaba.

Fomos pasando Miliarios (e polo tanto millas, cousa que se agradecía) e chegou un punto no que o camiño se dirixía cara á dereita, e a vía romana seguía en forma de carreiriño polo medio do monte. Alá nos metemos por unha ponte que daba menos seguridade que un bebé pilotando un avión, pero, e agora si, o peor estaba por chegar.

Coma se se tratase dunha expedición perdida na selva, acabóusenos a auga (en parte "grazas" a que algunha pretendera lavar os baixos dos pantalóns, grrrrrrrr!) e a verdade é que os regos (que eran moitos) que había non nos daban alá moita seguridade para beber.

A estas alturas máis ou menos chegamos ao primeiro río e, que cousas, non?, non había ponte. Xa me asustei cando unha alumna me pediu que lle gardara o mb, o mp3 e a cámara de fotos (daquela a miña bandoleira debía de pesar como un quintal ou así), porque, segundo ela, era moi torpe. Menos mal que como non tiñamos auga as devoradoras estas comeran a mazá que eu gardara do xantar e foron alixeirando peso que senón...

Os meus temores confirmáronse. Había demasiada auga, e o truco era non preocuparse de mollar os pés e intentar pasar pisando as rochas. Pois esta individua debía de levar como un microsegundo ou así cando meteu a pata ata o xeonllo. Empezabamos ben. O resto, cunhas risas e tal, sen novidade. Obviamente, de todo isto hai fotos, pero cotízanse demasiado caras como para colgalas da rede. Igual nun programa de vídeos ou así...

Segundo intento: como un quilómetro despois, tivemos que vadear outro río, e neste caso nin pedras nin historias, habíase que mollar. Eu, directamente, decidín descalzarme e pasar andando, e outras nos dous primeiros pasos caeron dúas veces. Se non chega a ser o chuvasqueiro de Moncho aquilo podería ser unha desfeita. Cruzamos, por fin, e aproveitamos para encher auga, que baixaba cristalina e, como podía comprobar nos meus pés descalzos, a unha temperatura á que eu xuraría que a auga ten que estar en estado sólido.

Calzámonos, recompuxémonos, e seguimos ruta, mentres que a amiga do elemento líquido se adiantaba cun dos profes toda ensopada para cambiarse no bus. Obviamente, a chaqueta mollada (que pesaba unha barbaridade) non a levou, así que, ás miñas cousas e a todas as que lles foran sobrando a estas aproveitadas polo camiño, veuse a sumar unha chaqueta aos ombros que, ademais do peso e o estorbo, como comprenderedes a min aquela cousa rosa non me favorecía nada, nada, nada.

Podería dicir que despois xa foi todo un camiño de rosas, pero é que en ningún momento o foi: estreito, con buratos, con pedras (iso si, con algún anaco de calzada orixinal de escasos centímetros) e con máis costas que a Ronda de Outeir0, que xa é dicir. Estabamos no medio do monte, era xa bastante tarde, e creo que todos rezabamos para que César tivera ben calculado o que faltaba, mentres que debatiamos, en caso de que nos atacaran os lobos, a quen entregariamos primeiro para poder fuxir os demais. Nun momento dado apareceron unhas casas (de gardabosques, supoñemos) abandonadas, e as rapazas, que se ve que lles vai isto do mercado inmobiliario, meteron os fuciños, sen darse conta de que o chan estaba feito unha porquería e que aquilo podía caer en calquera momento e nós, coma sempre, desesperados.

Por fin chegamos á fin da nosa camiñata, que para máis INRI remataba cunha riba que a separaba da estrada e fixemos a foto da vitoria, que espero colgar aquí algún día destes. Nunca me custara tanto esforzo unha foto...

Como sempre hai listos de máis, un grupiño adiantárase e fora polo camiño equivocado, así que tivemos que os ir buscar no bus. Como lembraredes, a estrada (xa non digo a calzada, que non se podía transitar nin de coña) era de circulación restrinxida e non se podía parar máis que en dous ou tres sitios, así que como paramos nun que non era deses tardaron cousa de 2 minutos en aparecer os Guardinhas (autoridade portuguesa) especializados na natureza: Bronca, disculpas do buseiro que non lles entendía papa e outra vez o superprofe ao rescate. Como sei que algún filólogo le este blog, para que me entenda, eu falando ao Júlio Diéguez aaaaaamoooooodiiiiiiiiinhoooooooooooo. E pensar que ía empregar as súas ensinanzas para evitar unha multa por aparcar mal...

Unha vez apareceron os perdidos, retomamos o camiño cara a casa do tirón, e en vez de facer todas as paradas previstas, só paramos en Cea (de onde é o pan do mesmo nome) a tomar café e a demostrar que temos certos problemas que á nosa idade non se nos suporían, porque vaia cola a do baño...

Arrancamos de novo cara á Coruña (todos amoreados en dous asentos e contándonos as nosas cousas) e non atendemos a máis nada ata chegar a uns metros do instituto, onde nos sentamos todos correctamente para disimular diante dos papis que alí agardaban, que se nos chegan a ver como iamos flipan. Ao final, ás doce, dúas horas de retraso. E eu que tiña unha cea...

O máis importante de todo isto é o ben que o pasamos todos xuntos, o que aprendemos (sobre todo as urbanitas) e que gozamos da natureza no seu estado máis puro, que era un dos motivos fundamentais da viaxe, así que hai que repetila... Ah!, por certo, ao final, cheguei á cea, hehehe.